Oj ten okrutnik, co ślepy na oko,
nie widzi, że Bóg jest nad nim wysoko, -
choć niby ślepy, gdy dziada spostrzeże,
do kozy bierze.

Tu w policyjnym inspektora biurze,
liczą dziadowi jałmużnę na skórze;
a gdy Jarzębski dziadula wychlasta,
pędzą go z miasta.

Taki to zwyczaj w Radomiu nastaje;
dziś gdzie dziad pójdzie, to go każdy łaje:
idź sobie dziadu do Dobroczynności,
jeść zupę z kości.

Każą polewkę jeść z kości dziadowi,
bo N. N. najpierw mięso z kotła łowi.
A kiedy zupie zbywa na okrasie,
czém się dziad spasie?

Co to jest bieda, czy panowie wiedzą?
sami gdy mięso do kości objedzą,
wyssane gnaty dają na ofiarę
na zęby stare.

Już się świat dla nas do góry przewraca,
dziad teraz grosza nawet nie pomaca;
a pomsta nasza komitet przeklina
i jego opiekuna.

Dawniéj dziad wódki kwaterkę wychylił
i lepiéj zdrowie jak zupą posilił.
Teraz panowie w komitecie radzą,
a wódki nie dadzą.

Dawniéj i księża dziadków pożywili,
gdy nie tak wino i herbatę pili.
Teraz gdy księża gospodynią mają,
o nas nie dbają.

Dawniéj dziadulek zwiedzając odpusty,
miał długą brodę i worek nie pusty.
Teraz zaś dziadom żebrać nie pozwolą
i brody golą.

Dawniéj bywało, dziad na odpust spieszył,
nieraz też było, że pod krzakiem zgrzeszył.
A teraz chociaż niekiedy i łaknie,
to mu sił zbraknie.

Te heretyki żandary przeklęte,
nie znają jak to uczy pismo święte;
ledwie gdzie dziada na drodze zobaczą,
puścić nie raczą.

Wójci, burmistrze odszczepieńce wiary,
dziad ich nie minie żeby nie wziął kary;
łapią, chwytają, w powrozy obwiążą,
w kozę z nim dążą.

Dziady i żydzi, nieszczęśliwa liga,
na ich los biedny aż się serce wzdryga;
już sobie nigdy nie obmyślą rady
żydzi i dziady.

Kiedy kto dawał za dusz wypominek,
byśmy zmówili wieczny odpoczynek,
ledwie dziad pierwsze słowy modłów głosi,
już inny prosi.

Niech teraz wszystkie dziad zwiedzi kościoły -
to wróci do dom tak, jak wyszedł goły.
Nikogo pieśnią pobożną nie wzruszy
przy zmarłéj duszy.

Dawniéj dziad krzywy chodził po chałupach,
przez litość nad nim dali jeść w skorupach.
A teraz dziada wyprostują srodze,
batem na podłodze.

Jest tutaj w mieście stary wielki sknera,
chociaż kawaler, biednych lichwą zdziera;
dziadom nie daje, Bóg go za to skarze,
choć stawia ołtarze.

Mamy tysiączne i z panów przykłady, -
ci możnych proszą gorzéj jak my dziady;
bo im potrzeba na bale, ubiory
mieć worek spory.

Niejeden z panów przehula pensyję,
i z cudzéj potem jak my łaski żyje.
Jest i dość panów ubranych do mody,
a zkąd dochody?

Jak się otworzą kościoła podwoje
panie się wleką modne mając stroje,
książkę kosztowną choć ma która w ręce
nie o Bożéj-męce.

W kościele teraz jak w jakim ogrodzie,
siadają państwo bo im dobrze w chłodzie,
tam się witają, o marnościach radzą,
nam nic nie dadzą.

Gdy się zaczyna boskich słów kazanie,
patrz czy w kościele kto z młodych zostanie;
wszystko około dziadulków ucieka
choć dziad kaleka.

A choć dziś dziadom brakuje na chlebie,
dziad za to każdy będzie prosto w niebie;
nasza zaś zemsta tam panów powlecze
gdzie diabeł piecze.